یکی از عمده سوالات پیرامون دو ترکیب آلی لئوناردیت (پارسی لئون اس) و هیومیک اسید (پارسی لئون پی 40) اختلاف این دو ترکیب و نحوه مصرف آنهاست.
لئوناردیت ترکیبی است به جا مانده از بقایای گیاهان و جانورانی که میلیونها سال پیش در تالابهای کم عمق می زیسته اند و تحت تأثیر واکنش های میکروبیولوژیکی، فیزیکی و شیمیایی قرار گرفته و در حال حاضر بصورت ذرات قهوه ای تا سیاه رنگی یافت می شوند. لئوناردیت حاوی ترکیبات شیمیایی ارزشمندی چون هیومیک اسید و فولویک اسید است، بطور طبیعی دارای پ-هاش اسیدی است و میکروارگانیسمهای مفید فراوانی در آن در حال فعالیت و زندگی هستند که افزودن آن به خاک جان دوباره ای به خاک می بخشد. استفاده از لئوناردیت در خاک موجب اصلاح خصوصیات فیزیکی (ساختمان خاک، تهویه و ...)، خصوصیات شیمیایی (پ-هاش، کلات شدن عناصر غذایی و ...) و خصوصیات بیولوژیکی خاک (افزایش جمعیت میکروارگانیسمهای مفید خاک) می شود. لئوناردیت در آب نامحلول است و حاوی طیف گسترده ای از ترکیبات آلی، هیومیک اسید، فولویک اسید و میکروارگانیسمهای مفید است. بنابراین این ترکیب باید به صورت پیش کشت مخلوط با خاک، چالکود و یا سرک استفاده می شود.
هیومیک اسید ترکیب است به رنگ قهوه ای تا سیاه که از استخراج قلیایی لئوناردیت بدست آمده و سپس تغلیظ می شود. به همین دلیل است که این ترکیب دارای پ-هاش قلیایی است و عمدتا در ترکیب خود حاوی پتاسیم هستند (عصاره گیری با هیدروکسید پتاسیم انجام می شود). هیومیک اسید معمولا همراه آب آبیاری استفاده شده و حلالیت آن در آب بالاست. استفاده از هیومیک اسید در خاک باعث کلات شدن هعناصر غذایی موجود در خاک شده، رشد ریشه را تحریک نموده و موجب بهبود خصوصیات رشدی گیاه می شود. اثر هیومیک اسید سریعتر از لئناردیت است، اما تأثیر لئوناردیت بر خصوصیات خاک طولانی مدت و تدریجی است.
