شرایط مناسب کشت: اقلیم

کیفیت و عملکرد هر محصول نتیجه فعل و انفعالات پیچیده ای است که در طول دوره رشد و تکامل آن اتفاق می افتد و تابع ژنتیک گیاه و شرایط محیطی می باشد. بسیاری از فاکتورهای زراعی و زیست محیطی بر کیفیت و عملکرد چغندرقند اثرگذار می باشد. فاکتورهایی مانند دما، تابش خورشید، طول روز و ... بر رشد و تکامل گیاه اثرگذار است. جوانه زنی از پارامترهایی می باشد که تحت تأثیر دمای خاک قرار می گیرد. چغندر قند زمانی جوانه می زند که دمای خاک و هوا در محدوده 25-15 درجه سانتیگراد باشد. بعد از جوانه زنی رشد و تکامل گیاه تحت تأثیر دمای هوا و تغذیه محصول است. برای دستیابی به رشد مناسب گیاه و تجمع بهتر قند دمای حدود 22-20 درجه سانتیگراد ایده آل است. دمای بالاتر از 30 درجه موجب تأخیر در تجمع قند می گردد. چغندرقند هیچ مکانیسم خودتنظیمی برای بهبود تجمع ساکاروز نداشته و این پارامتر تحت تأثیر عوامل خارجی مانند فاکتورهای اقلیمی دما، نور، رطوبت و طول روز است.

شوری

چغندرقند محصولی است نسبتا متحمل به شوری، حد بهینه هدایت الکتریکی عصاره اشباع خاک dS/m 7 و آب dS/m 4/7 می باشد، شوری های بالاتر از این مقادیر موجب بروز خسارت شوری و افت عملکرد می گردد. در اثر شوری جوانه زنی بذر بخوبی انجام نشده، در برخی موارد جوانه زنی در مدت طولانیتری انجام می شود. استقرار گیاه بخوبی انجام نشده و در شوری های آب بالاتر از dS/m 10 کل محصول از بین خواهد رفت.

خاک

چغندرقند برای رشد بهینه به خاک های عمیق، فاقد لایه محدود کننده تا عمق 60 سانتیمتری می باشند، در صورت وجود لایه محدود کننده می توان از زیرشکن استفاده نمود. خاک مناسب برای کشت چغندرقند دارای بافت متوسط تا سبک بوده و حاوی مقادیر جزئی سنگ بوده و حداکثر عملکرد زمانی حاصل می شود که فضای بین ردیف ها و بذرها بهینه شده باشد. خاک های حاوی مقادیر بالای رس موجب اختلال در درشت شدن ریشه و بدشکلی آن می شود، درصد رس خاک مناسب کشت چغندرقند در محدوده 30-20 می باشد. خاک‌های بارور، دارای زهکشی خوب، بافت متوسط و اسیدیته خنثی تا کمی قلیایی برای چغندر قند ایده‌آل است. عملکرد در خاک‌های نیمه سنگین به شرط وجود زهکشی خوب نیز مطلوب می‌باشد.

آبیاری

چغندرقند یکی از محصولات زراعی است که دارای طول دوره رشد طولانی حدود 180-200 روز است (از زمان کاشت بذر تا برداشت محصول)، بنابراین به آب قابل توجهی نیاز دارد. از طرفی به میزان رطوبت بسیار حساس است، آبیاری بیش از حد محصول میزان شکر را کاهش و عملکرد محصول را نیز کاهش می دهد. کشت موفق این محصول زمانی حاصل می شود که تناوب زراعی 4 ساله در کشت آن رعایت گردد.

آماده سازی زمین

ميزان محصول چغندرقند، تا حد زيادي بستگي به ساختمان خاك و آماده سازي بستر بذر دارد. عمق شخم، زمان شخم، كاربرد كود آلی، بهسازی ساختمان خاک و ... همگي از عواملي هستند كه محيط كشت مناسبي براي بذرها و بوته هاي جوان چغندر ايجاد مي كنند. بهترين زمان براي انجام شخم در مزارع در زمان گاورو شدن خاك مي باشد.
در زمان شخم، كودهاي معدنی پیش کشت، كودهاي آلي و دامي در سطح مزرعه پخش و سپس تا عمق مناسب با خاک مخلوط مي شوند. نكته مهم در مرحله آماده سازی زمین آن است كه رطوبت خاك زياد نباشد، در غير اين صورت ساختمان خاك تخريب مي شود.

کاشت

چغندرقند به دو صورت پاییزه و بهاره کشت می گردد. بهترین تاریخ کشت بهاره از اواسط اسفندماه تا اوایل اردیبهشت ماه است. بهترین زمان کشت پاییزه از اواخر شهریور تا اواخر مهرماه است. مناسبترین تاریخ کشت در هر منطقه با توجه به خصوصیات اقلیمی خاص هر منطقه و در نظر داشتن تغییرات اقلیمی مؤثر، مشخص گردد. کشت در اسفندماه به دلیل احتمال بارندگی بیشتر موجب دستیابی به درصد بالاتری از سبزشدن و صرفه جویی در مصرف آب می گردد. همچنین احتمال سله بستن سطح خاک و سبز شدن علف های هرز کاهش می یابد.
میزان بذر مورد استفاده در هر هکتار به عوامل بسیاری از جمله نوع بذر، قوه نامیه، شرایط اقلیمی، روش کاشت، بافت و شوری خاک، زمان کاشت، فاصله ردیف ها، روش کاشت و ... بستگی دارد. بذر چغندرقند بسته به تعداد جوانه ای که ایجاد می کند به دو گروه پلی ژرم (چندجوانه ای، بیش از 2 تا 5 جوانه) و مونوژرم (تک جوانه ای) تقسیم می شوند. در اراضی نسبتا شور بهتر است از بذور چندجوانه ای استفاده کرد تا کاهش درصد جوانه زنی ناشی از شوری جبران گردد. معمولا در شرایط مناسب و در کشت سنتی در هر هکتار 25-20 کیلوگرم بذر پلی ژرم کافی است. در روش مکانیزه این میزان بین 3-2 کیلوگرم است.
بهتر است بذر چغندرقند در عمق 5-2 سانتیمتری کاشته شود. این بذرها بین 10-8 روز بعد از کاشت جوانه می زنند. زمان برداشت بسته شرایط رشد حدود 16-12 هفته بعد از کاشت می باشد. معمولا فاصله ردیف ها حداکثر 50 سانتیمتر و فاصله بوته روی ردیف حدود 20-15 سانتیمتر می باشد. با حفظ تراکم مناسب در مزرعه علاوه بر دستیابی به عملکرد مناسب، مصرف آب آبیاری نیز بصورت بهینه انجام می گردد. در اراضی شور فاصله بذرها کمتر و کشت بر روی دو طرف پشته انجام شود تا خسارت شوری کاهش یابد.
طول ردیف های کشت با توجه به بافت خاک، روش آبیاری و شیب زمین متفاوت بوده و در خاک های سنگین طولانیتر و در خاک های سبک کوتاهتر در نظر گرفته می شود. برای اطمینان از جوانه زنی بذور و سبزشدن یکنواخت بذرها بهتر است دو آبیاری اولیه با فاصله کم بعد از کشت انجام شود.

پارامترهای مؤثر بر عملکرد چغندرقند

کشاورزان به سه دلیل مایل به کاشت چغندر قند می باشند:
1. عملکرد مناسب و اقتصادی
2. اصاح شوری خاک و بهبود حاصلخیزی آن و
3 . استفاده از محصولات فرعی تولید شده (برگ) برای خوراک دام. مسئله مهم و اقتصادی در تولید این محصول یکی میزان عملکرد و دیگری درصد قند (عیار) آن است، بنابراین میزان بالای عملکرد و میزان بالای قند موجب دستیابی به عملکرد حداکثری می گردد. برای دستیابی به حداکثر عملکرد اقتصادی بهتر است از ارقام مناسب استفاده شود، زمان کاشت، روش های کاشت، تراکم کشت و عمق کشت بصورت مناسب رعایت شود و برنامه کوددهی و آبیاری کافی تنظیم گردد.
چنانچه سایر شرایط رشد فراهم باشد، عملکرد بیشتر تحت تأثیر رقم مورد کشت قرار می گیرد. برخی ارقام دارای عملکردهای بالایی ریشه هستند اما میزان قند آن ها کمتر است، در حالیکه برخی دیگر از ارقام دارای عملکرد پایین ریشه هستند اما محتوی مقدار بالاتری از قند می باشند.
تاریخ کاشت به معنای اثر تمام شرایط محیطی بر رشد و عملکرد محصولات است که می تواند از یک منطقه به منطقه دیگر متفاوت باشد. این پارامتر نقش تعیین کننده بر جوانه زنی، رشد، عملکرد و کیفیت چغندرقند دارد. بذر چغندرقند زمانی سریعتر جوانه می زند که رطوبت خاک 23-20% و دمای هوا و خاک °C 25-15 باشد. به نظر می رسد کشت زودرس موجب فراهم شدن دوره رشد طولانیتری قبل از شروع زمستان شده و انباشت قند در گیاه را بهبود می بخشد. افزایش سطح برگ موجب جذب بهتر تشعشع دریافتی و در نتیجه افزایش وزن ریشه می گردد. روزهای بلند با شدت بالای نور خورشید (اواخر شهریور و اوایل مهر) موجب افزایش ذخیره قند می گردد.
چغندرقند سازگاری زیادی با شرایط متنوع محیطی از قبیل سرما، گرما، خشکی و شوری دارد. عوامل محیطی زیادی مانند حرارت، نور، طول روز و رطوبت خاک تا حد زیادی تعیین کننده نحوه رشد و ذخیره قند در ریشه است. بطور کلی موارد زیر تقش مهمی در افزایش عملکرد و تولید محصولی با درصد قند بالا دارد:
1. استفاده از خاک مناسب جهت کشت
2. انتخاب تاریخ مناسب جهت کاشت و برداشت
3. رعایت تناوب زراعی
4. استفاده از بذور اصلاح شده مناسب کشت هر منطقه
5. کشت مکانیزه و آماده سازی مناسب زمین
6. تراکم مناسب (100-80 هزار بوته در هکتار)
7. اعمال آبیاری کافی در زمان مناسب
8. استفاده از کودهای آلی و معدنی به میزان کافی و در زمان مناسب
9. مبارزه صحیح و به موقع با آفات و عوامل بیماری زا.
اطلاع کافی از تأثیر هر یک از عوامل بالا بر عملکرد و کیفیت چغندرقند موجب تصمیم گیری صحیح در خصوص مدیریت این عوامل و دستیابی به حداکثر عملکرد و کیفیت با صرف حداقل هزینه می گردد. در جوامع کشاورزی امروزی به دلیل استفاده حداکثری از خاک و انجام کشت های متراکم به مرور زمان خاک از نظر غذایی فقیر شده، بنابراین لازم است تا نیاز گیاه از طریق مصرف کود تأمین شود. برای آنکه مدیریت کودی از نظر هزینه و عملکرد بهینه باشد، ابتدا باید نیاز گیاه و سپس نیاز کودی گیاه سنجیده و عناصر غذایی در زمان مناسب از نظر مرحله رشدی در اختیا رگیاه قرار داده شوند.

تغذیه و کوددهی

همانطور که گفته شد یکی از پارامترهای مهم در عملکرد و کیفیت نهایی چغندر قند استفاده مناسب از کودهای آلی و معدنی می باشد. برنامه غذایی متعادل (شامل همه عناصر ماکرو و میکرو) برای دستیابی به ترکیبات قندی ضروری است. هرچه گیاه از سطح برگ خوبی برخوردار باشد قادر است انرژی بیشتری از نور خورشید را دریافت کرده و در نتیجه با افزایش فتوسنتز ترکیبات بیشتری را درون ریشه تجمع دهد. برای دستیابی به مدیریت صحیح کوددهی، روش های مختلفی وجود دارد که کاربردی ترین آن ها استفاده از آنالیز خاک و آنالیز برگ می باشد.
شناخت مراحل رشد گیاه و تغییراتی که در خصوصیات گیاه در هر مرحله اتفاق می افتد نیز در تعیین نیاز غذایی گیاه مؤثر می باشد. مراحل رشد چغندرقند به 4 مرحله تقسیم می شود:
1: جوانه زنی تا استقرار بوته
2: مرحله رشد ویشی
3: شروع رشد قطری ریشه
4: رسیدگی

آنالیز خاک

نتایج بدست آمده از خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک تا عمق 30 سانتیمتری در شناخت عوامل محدودکننده ی رشد و نیازهای غذایی گیاه که از طریق کوددهی باید تأمین شود راهگشا می باشد. نمونه خاک تهیه شده برای این منظور باید معرف خوبی از مزرعه باشد و کلیه نکات لازم در مسیر نمونه برداری رعایت گردد.
با مقایسه نتایج میزان موجودی قابل دسترس عناصر غذایی درون گیاه و میزان عناصر غذایی که توسط گیاه از خاک برداشت می شود، می توان برنامه غذایی مناسبی جهت تأمین به موقع عناصر غذایی در طول دوره رشد گیاه تهیه نمود.
در جدول میزان عناصر جذب شده توسط گیاه (Uptake) و عناصری که بواسطه محصول از خاک خارج می شود

اختلالات تغذیه ای و فیزیولوژیک: اختلالات تغذیه ای

عناصر غذایی در بخش¬های مختلفی از گیاه و فعالیت¬های آن نقش دارند. کمبود یک عنصر موجب اختلال در فعالیت¬های مربوطه و در نتیجه بروز علایمی در گیاه می¬شود. در همه موارد الزاما کمبود عنصر در گیاه موجب بروز علایم ظاهری کمبود در گیاه نمی¬شود، بلکه در برخی موارد عوامل فیزیکی، زیستی و غیرزیستی موجب اختلال در کارکرد گیاه و در نتیجه ظهور علایم کمبود می¬گردد. بطور مثال آسیب ریشه، محدودیت¬های فیزیکی و شیمیایی خاک، مسمومیت عناصر غذایی، آفات و بیماری¬ها نیز موجب بروز این علایم می¬شوند.

نیتروژن

وجود نیتروژن کافی عملکرد چغندرقند را افزایش می دهد. رشد ابتدایی اندام هوایی و توسعه آن تحت تأثیر نیتروژن بوده و اهمیت این عنصر غذایی را در افزایش عملکرد مشخص می نماید. نیتروژن موجب تحریک رشد گیاه در تمامی مراحل می شود. بهبود عملکرد بخاطر افزایش عملکرد ریشه و به دنبال آن افزایش میزان شکر است.
علایم کمبود: رشد گیاهان دچار کمبود ازت متوقف شده و چغندرقندها کوچکتر از حد معمول بوده و ظاهری سفت و صاف پیدا می کنند. برگ ها رنگ پریده بوده و در ادامه آن ها زرد می شوند. پهنک برگ کوچک شده و دُمبرگ بلند می شود. گاهی فشرده بودن خاک و برخی بیماری ها نیز موجب ظهور چنین علایمی در خاک می شود.
استفاده از مقادیر بیش از حد ازت می تواند مضر باشد و میزان قند را کاهش دهد، بنابراین مصرف مقدار بهینه نیتروژن در مرحله درست بسیار مهم است.

فسفر

فسفر برای مراحل ابتدایی رشد ضروری است. شرایط خاک در زمان کاشت می تواند دسترسی برخی عناصر غذایی مانند فسفر را محدود می کند. مصرف فسفر کافی در مراحل ابتدایی رشد موجب افزایش عملکرد می گردد. وجود فسفر کافی در خاک نقش مهمی در استقرار گیاه در مراحل ابتدایی رشد دارد.
علایم کمبود: کمبود فسفر مانع رشد چغندرقند شده و گیاه ظاهر سفت و خشک پیدا می کند. رنگ برگ ها از سبز تیره تا سبز-آبی کدر تغییر می کند. ممکن است تجمع آنتوسانین مشاهده شود که باعث تشکیل رنگ قرمز تا بنفش روی رگبرگ و حاشیه ها می گردد. مصرف بیش از حد ازت موجب بروز کمبود فسفر می گردد. در صورت کمبود فسفر رشد ریشه ها محدود شده و ریشه های خشبی ثانویه تشکیل می گردد.
فسفر را می توان بصورت نواری در کنار و زیر بذر استفاده نمود و یا در آب های اول همراه آبیاری استفاده کرد. استفاده از فسفر کافی در خاک های دارای درصد بالای رس ضروری است. در کشت بهاره نیز میزان مصرف کود فسفر بیش از کشت پاییزه می باشد.

پتاسیم

سدیم و پتاسیم دو عنصر مهم غذایی در چغندرقند می باشند. این دو عنصر اثرات مفیدی بر روی رشد ، تنظیم آب درون و بیرون از گیاه و حرکت عناصر درون گیاه ایفا می کنند. بهترین عملکرد زمانی حاصل می شود که مقدار کافی از این دو عنصر درون خاک موجود باشند. بیشترین میزان برداشت پتاسیم از خاک توسط چغندرقند مربوط به ماه های خرداد تا مرداد می باشد. برای تولید هر تن ریشه چغندرقند حدود 7 کیلوگرم پتاسیم از خاک برداشت می شود.
علایم کمبود: برگ های قدیمی گیاه از حاشیه زرد شده، سپس برنزه شده و ریزش می کند و اندازه ریشه کاهش می یابد.
برای تأمین پتاسیم کافی محلولپاشی کودهای پتاس بالا در سه نوبت در مرحله 6 تا 18 برگی توصیه می شود.

سدیم

سدیم نیز مشابه پتاسیم موجب افزایش عملکرد می گردد. سدیم موجب بهبود توسعه سطح برگ در اوایل فصل رشد، افزایش نسبت ریشه به اندام هوایی و افزایش غلظت قند درون ریشه در زمان برداشت می گردد. معمولا در خاک های مناطق خشک و نیمه خشک غلظت سدیم برای رشد گیاه کافی است. کمبود سدیم کیفیت ریشه را کاهش داده و بر روی ظاهر گیاه تأثیر چندانی ندارد.

گوگرد

برای دستیابی به حداکثر عملکرد مصرف گوگرد ضروری است. میزان گوگرد با نیتروژن مرتبط است، بطوریکه در گیاه سالم این نسبت حدود 15:1 می باشد. نسبت های بالاتر حاکی از کمبود گوگرد می باشد. برهم خوردن این نسبت موجب بروز اختلالات تغذیه ای می گردد. چغندرقند در ماه های اردیبهشت تا مرداد مقادیر بالایی گوگرد جذب می کند.
در اثر کمبود گوگرد رشد گیاه کند شده، برگ های داخلی بصورت یکنواخت زرد و رنگ پریده می شوند.

منیزیم

منیزیم جزء اساسی کلروفیل می باشد و از این طریق برای حداکثر فعالیت فتوسنتز و در نتیجه افزایش عملکرد ضروری است. حد بهینه منیزیم قابل تبادلی خاک ppm 50 بوده، مقادیر کمتر از ppm 15 حتما به مصرف کود منیزیمی نیاز دارند.
علایم کمبود : علایم کمبود منیزیم ابتدا بر روی برگ های قدیمی تر ظاهر می شوند. کلروز بین رگبرگی از حاشیه و نوک برگ ها آغاز و سپس در سرتاسر برگ پراکنده می شود و حاشیه سبزی در اطراف رگبرگ باقی می ماند. این زردی نهایتا بصورت لکه های نکروزه در منطقه کلروز ظاهر می شود. برگ ها ترد و شکننده شده و با دست زدن به آن ها می شکنند.

عناصر ریزمغذی

منگنز، مس، روی، آهن و مولیبدن همگی از عناصر ریزمغذی ضروری برای رشد چغندرقند می باشند. در صورت کمبود این عناصر، استفاده از کود ترکیبات حاوی آن ها موجب افزایش عملکرد می گردد. از میان عناصر ریزمغذی چغندرقند عکس العمل خوبی به مصرف ترکیبات حاوی بور نشان می دهد، در حالیکه نیاز متوسطی به آهن و روی داشته و عکس العمل آن به مصرف مس و منگنز کم می باشد، به گونه ای که علایم کمبود این دو عنصر در چغندرقند به ندرت مشاهده می شود.

بور

بور یکی از عناصر غذایی بسیار مهم برای چغندرقند است، زیرا بدون ذخیره کافی عنصر بور عملکرد و کیفیت ریشه¬ها به شدت کاهش می¬یابد. در مدت رشد و درشت شدن ریشه نیاز به تقسیم سریع سلولی است که این فرآیند نیازمند مقادیر بالایی عنصر بور می¬باشد.
علایم کمبود: کمبود بور موجب توقف رشد گردیده و منجر به زوال برگ و ریشه می¬گردد، در نتیجه هم کیفیت و هم عملکرد هر دو کاهش می¬یابد. کمبود بور در ریشه موجب ظهور عارضه پوسیدگی خشک (علایم بر روی بخش بالایی ریشه (شانه) مشاهده می¬شوند) و قلب پوسیده یا دل سیاهی (زمانیکه نقاط رشد (طوقه، دمبرگ و گیاهچه مرکزی) سیاه شده و می¬میرند) می¬گردد. در ابتدا علایم کمبود بر روی برگ ظاهر می¬شود و در ادامه کیفیت ریشه را نیز تحت تأثیر قرار می¬دهد. کمبود بور در خاک¬های قلیایی، شنی و خشک بیشتر اتفاق می¬افتد. کمبود بور موجب مرگ نقاط رشد و ایجاد پوسیدگی قلب سیاه می¬گردد. قبل از اینکه علایم کمبود به این مرحله برسد برگ¬هایی که از دمبرگ آسیب دیده¬اند به شدت کوچکتر و بدشکل¬تر می¬شوند. بعد از مرگ نقاط رشد، شاخه¬های کوچک برگ¬ها در محور برگ توسعه می¬یابند و تاج برگ تمایل شدیدی به توخالی شدن و پوسیدگی پیدا می کند.
معمولا کمبود بور در خاک¬هایی که بور قابل جذب آن ها بین 1-0/5 می باشد اتفاق نمی افتد. بورات سدیم منبع خوبی برای تأمین بور در گیاه چغندرقند می باشد. در کودهای ماکرو، بورات به میزان 0/1-3% برای مصرف خاکی اضافه می شود.
بور به دو روش برگپاشی و همراه آبیاری در اختیار گیاه قرار داده می شود. در اراضی با هدایت الکتریکی بیش از 2 از مصرف اسیدبوریک اجتناب شود.

آهن

کمبود آهن بیشتر در خاک های شنی و آهکی اتفاق می افتد. در اثر کمبود آهن ابتدا کلروز موضعی بر روی برگ های جوان ایجاد می شود و با تداوم کمبود کلروز تمام پهنک برگ را در بر گرفته و تنها رگبرگ سبز باقی می ماند و برخلاف منگنز حاشیه اطراف رگبرگ نیز زرد می باشد.

منگنز

علایم کمبود منگنز در برگ¬های چغندرقند ویژه بوده و از سایر علایم متمایز می¬باشد. برگ¬های جوان به سمت بالا فنجانی می¬شوند و برگ¬های جوانتر در پایه برگ علایم کلروز را نشان می¬دهند، در حالیکه رگبرگ¬ها و حاشیه کوچکی اطراف آن¬ها سبز باقی می¬ماند. برگ¬ها بصورت عمودی رشد کرده و به طرف داخل لوله می شوند.

روی

کلروز بر روی برگ های نزدیک به مرکز ظاهر می شود. نقاط کوچک زرد رنگ و یا سفید بر روی سطح برگ مشاهده می گردد و در نهایت این نقاط خشک می شود. کمبود روی می تواند موجب توقف رشد گیاه گردد.

مس

در برگ های جوان رنگ سبز تیره یا قرمز ظاهر می شود، رشد گیاه متوقف شده و تمامی این علایم با پژمردگی همراه است.

اختلالات فیزیولوژیک: بدشکلی و چند شاخه ای شدن ریشه چغندرقند

فشردگی خاک و یا درصد بالای رس به دلیل نامناسب بودن ساختمان خاک موجب اختلال در رشد ریشه و کاهش اندازه آن شده، ریشه های جانبی بیشتری تشکیل شده و بدشکلی ریشه اتفاق می افتد. کمبود کلسیم و فسفر نیز می تواند موجب بروز این اختلال گردد.
استفاده از کودهای آلی و دامی پوسیده در خاک های فشرده و حاوی درصد بالای رس، قبل از کشت به دلیل بهبود ساختمان خاک موجب رفع این اختلال می گردد.

خسارت شوری

فشردگی خاک و یا درصد بالای رس به دلیل نامناسب بودن ساختمان خاک موجب اختلال در رشد ریشه و کاهش اندازه آن شده، ریشه های جانبی بیشتری تشکیل شده و بدشکلی ریشه اتفاق می افتد. کمبود کلسیم و فسفر نیز می تواند موجب بروز این اختلال گردد.
استفاده از کودهای آلی و دامی پوسیده در خاک های فشرده و حاوی درصد بالای رس، قبل از کشت به دلیل بهبود ساختمان خاک موجب رفع این اختلال می گردد.

آفات و بیماری های مهم چغندرقند